NAVIDAD EN AEROPUERTO? POR QUÉ NO?

- Czy ktoś może mi powiedzieć co tu się dzieje? Jak to mój samolot dzisiaj nie odleci? – krzyczałam zdenerwowana.

- Bardzo mi przykro, ale na dworze panuje taka zamieć śnieżna, że nie jesteśmy w stanie nic zrobić. – odpowiedział facet z obsługi lotniska.

- Madryt.. czy z Madrytu dolecę?

- Nie. Cały półwysep jest zasypany. W ciągu trzech godzin spadło prawie 70 centymetrów śniegu. Barcelona jest sparaliżowana, jak i cała Hiszpania. Samoloty nie latają, pociągi, samochody nie jeżdżą. Przykro mi, ale dzisiejszą noc spędzi Pani na lotnisku.

- Czy to są jakieś żarty? Przecież tutaj nigdy nie pada! Cholera jasna! – krzyknęłam.

- Spokojnie. Myślisz, że jak tak będziesz krzyczeć to śnieg zniknie? – usłyszałam męski głos.

- Tak. – odpowiedziałam wściekła. Usiadłam na lotniskowych krzesełkach, podparłam głowę rękoma i przeklęłam pod nosem.

- Gdzie miałaś lecieć? – zapytał ten sam chłopak i usiał obok mnie.

- Do domu, do Sao Paulo. – spojrzałam na niego. Wtedy zobaczyłam dopiero jaki jest przystojny. Miał ciemniejszą karnację, brązowe oczy i uroczy uśmiech. – A ty?

- Do domu, do Sao Paulo. – powiedział, a ja się cicho zaśmiałam. – Rafinha. – podał mi rękę.

- Marisa. – odpowiedziałam z uśmiechem.

- Dlaczego miałaś lecieć dopiero dzisiaj? Przecież jest wigilia.

- Miałam zaliczenia, dużo pracy i zapomniałam kupić biletu. Przypomniało mi się za późno, na lot dwa dni temu nie było już miejsc, został tylko dzisiejszy lot. Wszystko było dopracowane, w domu miałam być półtorej godziny przed kolacją. Echh, no ale utknęłam na lotnisku. – powiedziałam zrezygnowana.

- Wszyscy moi przyjaciele, brat z dziewczyną lecieli trzy dni temu, a ja się uparłem, że polecę dzisiaj bo przecież zdążę. – powiedział, a ja się cicho zaśmiałam. Dwie prawie identyczne historie. – Mieszkasz w Barcelonie?

- Mieszkam, studiuję, pracuję. Od czterech lat już tu jestem. Do Sao Paulo latam na święta i podczas wakacji. A ty?

- Miałem 13 lat jak przyjechaliśmy tu z bratem. Jestem piłkarzem, gram w Barcelonie.

- Ooo. Robi się coraz ciekawiej. – uśmiechnęłam się. Rafinha był naprawdę uroczym chłopakiem, świetnie mi się z nim rozmawiało. Z minuty na minuty było coraz zabawniej.

- Może to nie będzie wigilijna kolacja, ale mają tu ponoć niezłą restaurację. Dasz się zaprosić? – zapytał pokazując rządek swoich białych zębów.

- Chyba nie jestem w stanie Ci odmówić.

Siedzieliśmy w restauracji przy pysznym winie i łososiu w cieście francuskim z pesto z suszonych pomidorów. Było naprawdę dobre, ale to nie jedzenie czy wino były najważniejsze. Najwspanialsze było towarzystwo, Alcantara sprawiał, że cały czas się śmiałam, mimo tego, że święta spędzałam na lotnisku byłam bardzo szczęśliwa. 

Był już środek nocy, Rafa siedział wpatrzony w ekran swojego telefonu, a ja podeszłam do okna. Nagle zobaczyłam, że śnieg przestał padać.

- Rafinha, chodź tu szybko! – krzyknęłam, Brazylijczyk poderwał się z krzesła o podbiegł do mnie. – Nie pada. Widzisz? To białe diabelstwo przestało lecieć z nieba. – zaczęłam się śmiać ze szczęścia i przytuliłam się do piłkarza.

- „Uwaga! Śnieg przestał padać, jeżeli do rana nic się nie zmieni i pogoda pozwoli nam opanować sytuację i te 1,5 metra białego puchu na płycie lotniska to od godziny 10 wszystkie loty zostaną wznowione. Wesołych Świąt!” - usłyszeliśmy z głośników.

- Lecimy do domu! – powiedział i pocałował mnie w policzek. – Już myślałem, że całe święta tu spędzimy.

- Ja też, ale jak widać cuda się zdarzają.

- Jest już późno. Chodź idziemy spać. Może to nie pięciogwiazdkowy hotel, ale postaram się być wygodną poduszką.

- Kochany jesteś. – powiedziałam i usiedliśmy na niewygodnych siedziskach. Wtuliłam się w piłkarza, ten okrył mnie swoją kurtą, objął ramieniem.

- Dobranoc. – szepnął.

*

„Pasażerowie lecący do Sao Paulo proszeni są o przejście pod gate 76.” Wywołała nas speakerka, wzięłam swoją torebkę i razem z Rafinhą poszłam pod wyznaczone wyjście.

- Najpierw proszę pasażerów z klasy bizness! – krzyknęła niska kobieta w służbowym uniformie.

- Wołają Cię. – powiedziałam w kierunku Brazylijczyka. Ten tylko pokiwał głową i spojrzał na mnie. – Dziękuję za ten dzień. To była dziwna wigilia, ale niepowtarzalna i wyjątkowa.

- Możemy się umówić, że za rok też ją tak spędzimy? – powiedział i uśmiechnął się.

- Wesołych Świąt Rafa. – spojrzałam w jego czekoladowe oczy i poczułam jak piłkarz chwyta moją twarz w dłonie i delikatnie całuje.

- I szczęśliwego nowego roku piękna. – wyszeptał i zniknął w rękawie prowadzącym do samolotu. Poczułam jak łzy napływają mi do oczu. Było mi strasznie smutno, że nasza znajomość właśnie się skończyła. Nie miałam jego numeru, on nie miał mojego. Mówią, że święta to czas miłości, radości i wybaczania. Teraz będę musiała wybaczyć sama sobie, że tak pozwoliłam mu odejść.

„Święta to nie tylko czas na otwarcie pięknych prezentów, ale przede wszystkim na otwarcie swoich serc.”

~~~~~~

Nie jest  do końca tak jak sobie to zaplanowałam, ale myślę że nie jest chyba tak źle. Dlatego publikuję.  :)

To będzie króciutkie opowiadanko, składające się z trzech rozdziałów. Drugi rozdział w drugi dzień świąt, czyli 26.12 a trzeci 29/30.12
Chciałabym wam życzyć na te święta dużo szczęścia, radości, uśmiechu i miłości oraz czasu spędzonego z bliski.
Wybaczcie mi, ale nie jestem dobra w składaniu życzeń. :P

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia
życzę Ci nadziei, własnego skrawka nieba,

zadumy nad płomieniem świecy,

filiżanki dobrej, pachnącej kawy,

piękna poezji, muzyki,

pogodnych świąt zimowych,

odpoczynku, zwolnienia oddechu,

nabrania dystansu do tego, co wokół,

chwil roziskrzonych kolędą,

śmiechem i wspomnieniami.

Wesołych świąt!

A i w Barcelonie też czasami pada śnieg. :D
Rok 1962